Pochodzenie i zastosowanie ostropestu plamistego

Według legendy ostropest plamisty, inaczej określany jako oset Świętej Marii (Silybum marianum) wywodzi swoją nazwę od niepowtarzalnego białego wzoru na liściach - uważanego za ślady po mleku Dziewicy Maryi. Liście te wytwarzają mlecznobiały sok po oderwaniu od łodygi. W niektórych kulturach ostropest rozpowszechnił się pod nazwą „Korona Chrystusa”, inspirowaną kolczastym wyglądem czerwonawo-fioletowych kwiatów.

Pochodzący ze skalistych gór w basenie Morza Śródziemnego, ostropest znacznie się rozprzestrzenił przez tysiąclecia i obecnie można go znaleźć na całym świecie, od Ameryki Północnej po Azję Mniejszą, a nawet w Australii.

Ta roślina lecznicza, sięgająca nawet do 1,5m wysokości, jest pokrewna rodzinie stokrotek i może być spotykana w ogrodach na całym świecie, gdzie duże, fioletowe kwiaty stanowią często dekorację. Ostropest rośnie dziko głównie w ciepłych, nasłonecznionych miejscach, na glebach bogatych w składniki odżywcze.

W czasach antycznych oset Św. Marii był także znany jako warzywo. Wszystkie jego części: korzenie, liście, łodygi oraz kwiaty po uprzednim umyciu były uważane za jadalne – surowe czy gotowane. Ze względu na smaczne, jadalne kwiaty ostropest był też nazywany dzikim karczochem, jego kolczaste „listki” były bowiem spożywane dokładnie w taki sam sposób, jak zwykłe karczochy.

O jego właściwościach jako ziela leczniczego zrobiło się głośno dopiero w połowie XIX wieku. W historii znane są zastosowania ostropestu jako remedium na zaburzenia funkcjonowania wątroby, np. zapalenie i marskość wątroby oraz problemy z pęcherzykiem żółciowym.